poniedziałek, 14 listopada 2011

Fragment nowej historii

Witam pięknie
Nie wiem, jak u Was, ale u mnie pogoda piękna. Lekki mrozik, wielkie słońce, trochę wiatru. Pięknie... No i wszystkie liście już spadły z moich aż dwóch drzew, więc jeszcze tylko szybkie grabienie i koniec akcji "liść". 


Ale nie o pogodzie miałam pisać...
Po pierwsze zapraszam do kupowania, czytania i oceniania Walcząc z Przeznaczeniem
Oto link:
http://www.radwan.pl/index.php?option=com_virtuemart&page=shop.product_details&flypage=flypage.tpl&category_id=6&product_id=445&Itemid=1&vmcchk=1&Itemid=197


Zapraszam i obiecuję, że nie pożałujecie. 
Książkę można również kupić wprost ode mnie. Dla chętnych z dedykacją i autografem. O kontakt proszę na mój adres w-mail.


Trzy egzemplarze z dedykacją i autografem wprost ode mnie powędrowały dziś do moich czytelniczek. Mam nadzieję, że moja roztrzepana i wiecznie zamyślona głowa nie pomyła adresów... :)


I na koniec z całkiem innej beczki. Jak wiecie, a jeśli nie to się dowiecie, piszę nową historię. Pojawiła się w mojej głowie jakiś czas temu i jak bony dyny nie da mi spokoju póki nie przeleję myśli na papier. 
Już teraz zapraszam do czytania... :)


Oto kilka krótkich fragmentów:



Wpis z 18 października

  "... Ktoś kiedyś zapytał mnie, jak wygląda zwykły dzień siatkarza.
   I od tego dziś zacznę.
   Być może wyobrażasz sobie, że nasze życie jest jakieś niezwykłe. Inne. Lepsze. Otóż nie. Nasz dzień jest dniem takim samym jak i twój. Owszem, są chwile, że rozkład dnia nieco się zmienia. Turniej, czy obóz przemianowuje nasze życie na te kilka dni, czy tygodni. Ale w ogóle i szczególe, nasz dzień wygląda... zwyczajnie.
   Ten też miał tak właśnie wyglądać. Wstałem rano, jak zwykle o szóstej, przebiegłem swój stały dystans w parku za osiedlem, na którym mieszkałem, wziąłem prysznic i doprowadziłem swój wygląd do porządku. Zjadłem jak zwykle obfite śniadanie i włączyłem telewizor na program informacyjny. Na dziesiątą miałem umówioną rozmowę z moim psychoterapeutą, a stamtąd gnałem prosto na trening. Szybki, pyszny obiad i raz jeszcze na halę. Wieczorem zamierzaliśmy z chłopakami skoczyć na małe piwko, a potem do domu grzecznie spać. A pojutrze pierwszy mecz. Już nie mogłem się doczekać. To niesamowite jak wielką to dawało mi adrenalinę. Zupełnie, jakby siatkówka utrzymywała mnie przy życiu. Byłem od niej uzależniony od bardzo, bardzo dawna. I z dnia na dzień zdawałem sobie sprawę z tego, że ten mój przymusowy odwyk na nic się zdał. Gra w siatkówkę to więcej niż moje życie. To moje powołanie. I możesz się śmiać. Jeśli tak jest, znaczy to, że nie posiadasz pasji. Że nie wiesz, jak to jest, gdy to, co kochasz zostaje ci odebrane..."

"...Tamtego dnia Karol Żakowski był człowiekiem, który dawno już stracił wszystko co dobre. Cierpiał z tego powodu, a przyczyn swego nieszczęścia upatrywał wszędzie lecz nigdy nie w sobie.
   Teraz, właśnie tamtego wieczora znalazł sobie koleją ofiarę.
   Ta nauczycielka zapłaci mi za to, myślał, wysiadając z autobusu. Doskonale zapamiętał sobie jej twarz. I jej towarzysza również. Znał jej nazwisko, wiedział gdzie pracuje... To wystarczyło, aby zmienić jej życie w piekło. I nie mówił tego w przypływie złości. Tak, prawda, był wściekły i zawiedziony, ale jego myśli pełne nienawiści płynęły z głębi serca.
   Być może nie radził sobie z własnym życiem. Może źle postępował, ale to nadal była tylko i wyłącznie jego sprawa. Nikt nie miał prawa wtrącać się w to co, z kim i jak robi. Zwłaszcza jakaś mała siksa, która gówno wie o życiu. Nikt nigdy go nie pouczał i nikt nigdy robić tego nie będzie. A już z pewnością nie zamierzał pozwalać na to, by ktoś nasyłał na niego policję i groził odebraniem syna. Gówniarz był jego własnością i to co z nim robił, było jego prywatną sprawą..." 
 
"...Wyszłam z hali i zatrzymałam się gwałtownie dopiero przed moim zdezelowanym polonezem. Oparłam się o drzwiczki, zamknęłam oczy i zaczęłam głęboko oddychać. Zbierało mi się na płacz. Czułam się podle. Byłam sfrustrowana, wściekła, oburzona i załamana. Próbowałam się uspokoić, ale wszelkie moje zamiary szły na marne. Raz za razem w mojej głowie przewijały się urywki rozmowy sprzed chwili, a to tylko nasilało moją niemoc.
   Kurwa jego mać!
   Szlak by trafił frajera!
   Jak on... Kurwa...
   Co za gnój... Mogłabym go... udusić....
   Wykrzykiwałam to wszystko w myśli i bezsilnie zaciskałam pięści. Miałam ochotę krzyczeć. Najchętniej rozerwałabym coś na drobne kawałeczki. Powoli niemoc, frustracja i smutek przeradzał się we mnie w nieokiełznaną wściekłość. Byłam zła na siebie, na prezesa, a nawet na tych jego zawodników, których na oczy nigdy nie widziałam. Byłam tak zła, że... że... że cholera nie potrafię tego opisać.
   Gdybym tylko miała z czym do niego wrócić. Gdybym tylko wiedziała, co mu powiedzieć... Gdybym...
    Obróciłam się na jednej nodze. Mój wzrok padł na wielką, majestatycznie prezentującą się halę sportową i moja złość automatycznie narosła we mnie. Miałam wrażenie, że osoba patrząc na mnie z boku widzi kłęby pary buchające z moich uszu..."

Jak na razie "Kartki z Twojego Kalendarza" liczą sobie sześć i pół rozdziału, dokładnie 52 strony. 
Prace trwają, choć przyznam, nie mam wiele czasu. Mam za to świetnego eksperta, a raczej ekspertkę, której bardzo, ale to bardzo z tego miejsca dziękuję za pomoc i liczę na więcej. Zobaczymy, jak to się wszystko potoczy, ale jestem dobrej myśli. A jeśli ja jestem dobrej myśli, to znaczy, że musi być naprawdę dobrze :)

Pozdrawiam
Bee 

1 komentarz:

  1. Noooo... Narobiłaś mi smaczka nie ma co. Już węszę tu ciekawą fabułę i ogrom emocji... ;D

    OdpowiedzUsuń